Η απόσταση που χωρίζει τους δικαστικούς λειτουργούς περισσότερο και λιγότερο ίσως την Αστυνομία από την κοινωνική πραγματικότητα κάνει την εμφάνισή της και στις σχέσεις και απαιτήσεις που έχει η Δικαιοσύνη από τους θεραπευτές ιατρούς, στους οποίους απευθύνεται για τη διενέργεια μίας ψυχιατρικής πραγματογνωμοσύνης.
Η αντίληψη που επικρατεί...
γενικότερα στη χώρα μας, με
ελάχιστες εξαιρέσεις, είναι πως ο ψυχοθεραπευτής, ειδικά αυτός που έχει
εξειδίκευση στα παιδιά, είναι ταυτόχρονα και δικαστικός λειτουργός και έτσι οι
απαιτήσεις τις περισσότερες φορές κρίνονται τουλάχιστον υπερβολικές, με κύριο
γνώρισμά τους τον πιεστικό χρόνο και την απαίτηση για μία άμεση ψυχιατρική
πραγματογνωμοσύνη.
Κάποια από αυτά τα στοιχεία, τις επισημάνσεις και τις
εμπειρίες που έχει ο ίδιος αποκομίσει, παρουσίασε σε ένα πολυάριθμο ακροατήριο
το πρωί της Κυριακής, ο Νίκος Τζιάκης, ψυχίατρος παιδιών και εφήβων στο
Κοινοτικό Κέντρο Ψυχικής Υγείας που έκλεισε μία 10ετή επιτυχημένη λειτουργία.
«Υπάρχουν σημαντικά προβλήματα στη συνεργασία μας με την Αστυνομία, κυρίως όμως
με τις δικαστικές αρχές. Είναι δεδομένη η έλλειψη εξειδικευμένων ψυχιατρικών
και δικαστικών υπηρεσιών για την αντιμετώπιση τυχόν εμπλοκής ανηλίκων με το
Νόμο κι έτσι, υπάρχει μία μόνιμη μεταφορά και ανάθεση του φορτίου στον
παιδοψυχίατρο. Δυστυχώς, σε πολλές περιπτώσεις, υπάρχουν υπερβολικές προσδοκίες
των δικαστικών λειτουργών για να γίνουν στο πλαίσιο μίας κατεπείγουσας έρευνας,
παιδοψυχιατρική εξέταση για την αξιολόγηση της ποιότητας στη σχέση γονέων και
παιδιού. Επίσης, οι εισαγγελικές παραγγελίες κάποιες φορές επιχειρούν να
ορίσουν τον τρόπο εργασίας του παιδοψυχίατρου μέχρι και τον αριθμό των
συνεδριών. Το αποτέλεσμα είναι να συγχέεται ο ρόλος του θεραπευτή ιατρού με τον
ρόλο του δικαστικού πραγματογνώμονα», ανέφερε ο κ. Τζιάκης.
Την Κυριακή στον Πολιτιστικό Πολυχώρο πραγματοποιήθηκε μία ανοιχτή ενημερωτική
ημερίδα από το Κοινοτικό Κέντρο, με θέμα την πρόληψη και αντιμετώπιση
προβλημάτων ψυχικής υγείας στα παιδιά και τους εφήβους, αλλά παράλληλα
παρουσιάστηκε και η σπουδαιότητα του ρόλου της διεπιστημονικής ομάδας.
«Παρατηρούμε μεγάλη αύξηση συγκρουσιακών διαζυγίων και μία αδυσώπητη ένταση
στις γονεϊκές συγκρούσεις, με πρόσχημα πάντα την προστασία της ψυχικής υγείας
του παιδιού. Κληθήκαμε τέλος, να παρέμβουμε σε πολλές περιπτώσεις παραμέλησης
και κακοποίησης παιδιών από τους γονείς, που προκαλούν ιδιαίτερα σοβαρά
ψυχοκοινωνικά και ψυχιατρικά προβλήματα», σημείωσε.
πηγή: epirusonline
