Πολιτική υιοθεσία, ευθύνη και χαμαιλεοντισμός περί
«Δαβίδ και Γολιάθ»…
«Λογοτεχνικό Σαββατοκύριακο»
με το
Νεκτάριο Λόγιο*
|
Ποτέ δεν μπόρεσε
κανένας λογικός Έλληνας να κατανοήσει αυτή την εγκληματική, την
αγκυλωτική πολιτική γραφειοκρατία, που καταντά τη διαδικασία της πολιτικής υιοθεσίας
τόσο χρονοβόρα.
Γιατί σε μια χαμαιλεοντική γιαγιά να απαγορεύεται να
υιοθετήσει ένα ευτραφή κακό γίγαντα αφού τον θαυμάζει; Γιατί με την πλατυποδία
της να μη μπορεί να εξαφανίσει από προσώπου γης κάθε νάνο, να τον λιώσει
πατώντας τον με την πατούσα της αφού οι νάνοι της είναι τόσο «αχώνευτοι»;
Και γιατί η γιαγιά δε διδάχτηκε επί τέσσερα συν τριάντα βάλε
χρόνια από την ιστορία του Δαβίδ και Γολιάθ; Πρέπει σε Νομοσχέδιο που θα
συζητηθεί στη Βουλή, να μπει...
και ένας άλλος όρος που δεν τον ξέραμε
παλιότερα. Ο όρος «βαβική αναδοχή», που σημαίνει, ότι μπορεί να πάρει μια γιαγιά ένα κακό γίγαντα
ευκολότερα πρώτα ως «ανάδοχος γονέας» και αργότερα αν θέλει τον υιοθετεί.
Γίγαντα βεβαίως – βεβαίως, γίγαντα ευτραφή σαν τη γιαγιά, γίγαντα κακό και
εγωιστή για να μπορεί να βλέπει έτσι όλους τους άλλους ως νάνους και να τους
συντρίβει…
Ιδίως όταν ο γίγας αυτός είναι πολιτικός ζογκλέρ, τις
μανούβρες του οποίου από τη Δεξιά στο ΣΥΡΙΖΑ και αντιστρόφως έχουν ζηλέψει και
οι καλύτεροι του είδους όπως οι Μέσι, Μαραντόνα και Ροναλντίνιο, είναι ξανά
δίπλα στο λαό και στη γιαγιά που τον «αναζητούσε». Αυτός ο πολιτικός
βιρτουόζος, που διαπραγματευόταν με το Λευτεράκη και την Κίτσα για να σώσει τον
τόπο από "νεότευκτες στρατηγικές σοφιστείες”. Και ήρθε η γιαγιά για να
ρίξει το… φοβερό της βάρος, όλα της τα κιλά υπέρ του κακού εγωιστή γίγαντα, βλέποντας
τους άλλους όλους ότι είναι νάνοι…
Σε κάποια άλλη περιοχή βρε γιαγιά, τέτοιοι εγωιστές πολιτικοί
«γίγαντες» είναι νάνοι και όταν κινούνται με τέτοιες μανούβρες χάριν της
εξουσίας και των προσωπικών ατζέντων θα είχαν εξαφανιστεί από το πολιτικό
προσκήνιο…
Και το παραμύθι της…
άλλης γιαγιάς
Η γιαγιά μάζεψε τα παιδιά γύρω της και –σαν
παραμύθι- άρχισε να λέει:
Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας υιοθετημένος
γίγαντας, ένας μεγάλος γίγαντας, τόσο μεγάλος, όσο όλοι οι άνθρωποι της Ηπείρου
μαζί.
Τον ίδιο καιρό κάπου κοντά στο γίγαντα ήταν
κι ένας νάνος. Ένας μικρός νάνος.
Νάνος και γίγαντας ζούσαν ο καθένας στον τόπο
του χωρίς να ενοχλεί ο ένας τον άλλο. Τους χώριζε άλλωστε ένα τεράστιο αυλάκι,
μια ολόκληρη θάλασσα.
Κάθε πρωί ο μεγάλος γίγαντας έβανε στο στόμα
του τα δυο του χέρια, τα κανε χωνί και φώναζε στο μικρό νάνο: «Γεια σου, γείτονα».
Έπαιρναν τη φωνή του τα κύματα και την πήγαιναν κατευθείαν στ΄ αυτιά του
μικρού νάνου. Άρπαζε τότε κι εκείνος έναν τεράστιο κόχυλα, εφτά φορές πιο
μεγάλο απ΄ το μπόι του, και φώναζε: «Γειά σου και σένα».
Και ήταν ευτυχισμένοι… Και περνούσε ο καιρός.
Ο νάνος κοίταγε τη δουλειά του, ο γίγαντας τη δικιά του, και ζούσαν αγαπημένοι…
Ένα πρωί όμως ο μεγάλος γίγαντας
φόρεσε ένα περίεργο καπέλο και μια ακόμα πιο περίεργη στολή. Φόρεσε και κάτι
μεγάλες μπότες και μετά έκανε ένα μεγάλο πήδημα, έφτασε μπροστά στην
πόρτα του μικρού νάνου και, βανοντάς του μια λόγχη μπροστά στην κοιλιά, του
είπε : «Ήρθα να σου πάρω το σπίτι σου΄ παραδώσου!».
Ο μικρός νάνος στην αρχή το πέρασε για
χωρατό. «Κοίτα χωρατατζής που ναι ο μεγάλος γίγαντας!» σκέφτηκε. Και φέρνοντας
στο νου του το γνωστό τους χαιρετισμό, του φώναξε:
-Γειά σου, γείτονα!
Ο γίγαντας όμως δεν καταλάβαινε πια από
τέτοια. Πίεσε τη λόγχη πάνω στην κοιλιά του μικρού νάνου και άγρια του
ξαναφώναξε:
-Παραδώσου!
Ο μικρός νάνος τότε κατάλαβε. Πέταξε τον
τεράστιο κόχυλα, που μ΄ αυτόν φώναζε το «γειά σου, γείτονα», και απομακρύνθηκε
λίγο΄ κοίταξε λυπημένος κατάματα το μεγάλο γίγαντα και χωρίς κανέναν φόβο
του είπε:
-Όχι, δεν παραδίνομαι!
Αμέσως μετά έτρεξε, έφτασε στο μικρό καλύβι
του και σε λίγο ξαναγύρισε κρατώντας στα χέρια του μια σφεντόνα.
Στάθηκε μπροστά στο γίγαντα και περίμενε.
Ο μεγάλος γίγαντας
τα χασε για λίγο. Ύστερα χύθηκε πάνω στο μικρό νάνο θέλοντας να τον συντρίψει.
Έγινε όμως κάτι απίστευτο. Ο μικρός νάνος νίκησε το μεγάλο γίγαντα!
Ο μεγάλος γίγαντας το βαλε στα πόδια…
Έτσι οι πολίτες του
δεκαεννέα, όπως ο μικρός νάνος του παραμυθιού, όταν η πρώτη κακιά γιαγιά ζήτησε
να αφήσουν στον υιοθετημένο της γίγαντα
τη χώρα τους, απάντησαν, όπως και ο μικρός νάνος, μ΄ ένα θαρραλέο και
αποφασιστικό ΟΧΙ!
* Νεκτάριος
Λόγιος είναι το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο Ηπειρώτη φιλόλογου
(Χαλαρά το
Σαββατοκύριακο: *Σημείωση: Το λογοτεχνικό αυτό κείμενο και
η πολιτική γελοιογραφία που το συνοδεύει, αποτελούν προϊόν επινόησης με στόχο
τη σάτιρα και σε καμία περίπτωση δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα. Καταναλώστε
τα υπεύθυνα )
