Η αλήθεια για το αγγελιόσημο και την ασφάλιση των δημοσιογράφων

Η σκληρή ανάρτηση του Στέφανου Μάνου: «Το αγγελιόσημο βαρύνει την κοινωνία προς όφελος των δημοσιογράφων»

«Απεργούν οι δημοσιογράφοι διεκδικώντας να μη καταργηθεί το (επαίσχυντο) αγγελιόσημο. Το αγγελιόσημο που βαρύνει την κοινωνία προς όφελος των δημοσιογράφων. Αντί να πληρώνουν οι δημοσιογράφοι για την ασφάλισή τους, να πληρώνει η κοινωνία. Αυτή την αθλιότητα καταργεί στο άρθρο 38 παρ. 9 το νομοσχέδιο του κ. Κατρούγκαλου. Για αυτή τη συγκεκριμένη ρύθμιση που, αν ψηφιστεί, θα ισχύσει αμέσως δεν μπορώ παρά να συγχαρώ τον κατά τα άλλα θλιβερό κ. Κατρούγκαλο» Στ. Μάνος

Την άμεση κατάργηση του αγγελιοσήμου από τον Οκτώβριο ζητούν οι δανειστές. Μεγάλη...

συζήτηση γίνεται, με αφορμή την απεργία των δημοσιογράφων, για το ασφαλιστικό τους καθεστώς και το περιβόητο «αγγελιόσημο».

Τι είναι λοιπόν το αγγελιόσημο; 

Σύμφωνα με τη νομοθεσία, αποτελεί επιβάρυνση, η οποία επιβάλλεται επί του τιμήματος των διαφημίσεων που καταχωρούνται στον Τύπο ή μεταδίδονται από τη ραδιοτηλεόραση.

Έτσι, μέχρι σήμερα, κάθε διαφημιζόμενος σε ημερήσια εφημερίδα ή περιοδικό πλήρωνε 20% επί του τιμήματος της διαφήμισης (16% εάν επρόκειτο για εφημερίδα της Θεσσαλονίκης) ή 21,5% εάν πρόκειται για ραδιόφωνο ή τηλεόραση. Πρακτικά, δηλαδή, το αγγελιόσημο επιβαρύνει τον διαφημιζόμενο και υπολογίζεται επί του τιμολογίου της κάθε διαφήμισης, ενώ αποδίδεται με ευθύνη του κάθε Μέσου Ενημέρωσης στο Ταμείο των δημοσιογράφων (ΤΣΠΕΑΘ/ΕΤΑΠ-ΜΜΕ αν πρόκειται για ραδιόφωνο, τηλεόραση ή περιοδικό και ΕΔΟΕΑΠ αν πρόκειται για εφημερίδα). Από την καταβολή αγγελιοσήμου εξαιρούνται οι διαφημίσεις στο Διαδίκτυο - εξ ου και εξαιρούνται της ασφάλισης στα δημοσιογραφικά ταμεία και οι εργαζόμενοι στη διαδικτυακή ενημέρωση...

Η ιστορία του αγγελιόσημου πηγαίνει πίσω στο χρόνο. Ήταν στα χρόνια της δικτατορίας του Μεταξά, το 1938, όταν δημιουργήθηκε με το νόμο 1093/1938 το λεγόμενο «Λαχείο Συντακτών», οι πόροι του οποίου χρηματοδοτούσαν τις δημοσιογραφικές ενώσεις και έτσι τα ιδιωτικά ταμεία ασφάλισης των συντακτών.

Κατά τη διάρκεια της κατοχής, με το νομοθετικό διάταγμα 465/1941, θεσπίστηκε το αγγελιόσημο, προκειμένου οι πόροι του να κατευθυνθούν στο Ταμείο Ανεργίας των δημοσιογράφων, το οποίο είχε επιβαρυνθεί υπέρμετρα λόγω του προσωρινού ή μόνιμου λουκέτου που μπήκε τότε σε πολλά έντυπα και εφημερίδες. Το μέτρο ίσχυσε καθ' όλη τη διάρκεια της κατοχής και μεταπολεμικά αποτέλεσε τον πόρο του Ταμείου Ασφάλισης του διοικητικού προσωπικού των εφημερίδων, ως ποσοστό 15% επί των μικρών αγγελιών και διαφημίσεων. Οι Ενώσεις Συντακτών «έχασαν» τότε τον πόρο του αγγελιόσημου, αλλά διατήρησαν αυτόν του Λαχείου Συντακτών.

Επί χούντας, το 1967, αποφασίστηκε εν μία νυκτί η κατάργηση του Λαχείου Συντακτών, με αποτέλεσμα τα ταμεία ασφάλισης των δημοσιογράφων να μείνουν χωρίς πόρους. Με τον αναγκαστικό νόμο 143/1967, η χούντα «κρατικοποίησε» τα ιδιωτικά ταμεία ασφάλισης των δημοσιογράφων, δημιούργησε τον ΕΔΟΕΑΠ (για επικούρηση και περίθαλψη) και όρισε ως πόρο των ταμείων μέρος των εσόδων του αγγελιόσημου, το οποίο συν τω χρόνω επεκτάθηκε από τις εφημερίδες και τα περιοδικά σε ραδιόφωνο και τηλεόραση. 

Έκτοτε, οι εργοδότες δεν πληρώνουν εισφορά μόνο για την επικούρηση και περίθαλψη των μισθωτών δημοσιογράφων, καθώς αυτή καλύπτεται από το αγγελιόσημο, μέσω των εσόδων από τη διαφήμιση που κατευθύνεται στα ταμεία ασφάλισης. Πληρώνουν, όμως, κανονικά εισφορές για σύνταξη και το Ταμείο Ανεργίας, καθώς οι δημοσιογράφοι λαμβάνουν επίδομα ανεργίας από τα δικά τους ταμεία και όχι από τον ΟΑΕΔ - παρ' ότι πρόσφατα, με τα μνημονιακά μέτρα, οι εργαζόμενοι σε Μέσα του Δημοσίου υποχρεούνται να καταβάλλουν εισφορές και για τον ΟΑΕΔ, από τον οποίο δεν δικαιούνται παροχών!

Η εργοδοτική εισφορά ανέρχεται έτσι σε 9,5% (7,5% για τη σύνταξη και 2% για το Ταμείο Ανεργίας), ενώ η εισφορά του εργαζομένου σε 8,5% για σύνταξη και Ταμείο Ανεργίας και σε 3% για περίθαλψη, ενώ θα πρέπει να συνυπολογιστεί και 0,96% για τις συνεισπραττόμενες εισφορές που καταλήγουν στο ΙΚΑ και βαρύνουν σχεδόν εξ ίσου εργοδότη και εργαζόμενο.

Με το ασφαλιστικό νομοσχέδιο και την κατάργηση του αγγελιοσήμου, πρακτικά ο εργοδότης θα πρέπει να επιβαρυνθεί με τις αυξημένες εισφορές για σύνταξη, ανεργία, επικούρηση και περίθαλψη, ανεβάζοντας έτσι το κόστος κάθε εργαζομένου περίπου κατά 10%. Αυτό σημαίνει ότι γίνεται πιο ακριβή η μισθωτή εργασία και ανοίγει παράθυρο για μειώσεις μισθών και απολύσεις στα Μέσα Ενημέρωσης.

Όμως, με το νέο ασφαλιστικό, επιβαρύνσεις θα έχουν και οι ίδιοι εργαζόμενοι, χωρίς ωστόσο να μπορούν να έχουν πλέον το δικό τους ταμείο ασφάλισης που μένει χωρίς πόρους, ενώ όσοι εργάζονται παράλληλα ως μισθωτοί και με μπλοκάκι, θα κληθούν να πληρώσουν διπλές εισφορές.