Ραντεβού στα … αυταπατάδικα

Για τους εξουσιαστές, η αυταπάτη είναι η άλλη λέξη για το ψέμα και την εξαπάτηση. Για τους εξουσιαζόμενους, η αυταπάτη είναι ένα βάλσαμο για τις ενοχές της υποταγής και της απραξίας τους. Έτσι ήταν πάντα κι έτσι δείχνει να μένει.

του Νίκου Μεταμελημένου

Πες μου που πουλάν αυταπάτες να σου πάρω δυο. 

Η πρώτη είναι ότι η Μέρκελ θεωρούνταν πολύ κακός άνθρωπος, ενώ τελικά είναι συμπαθέστατη, γλυκύτατη και αγωνίζεται για τα δίκια της Ελλάδας. 

Η δεύτερη, ότι η Αριστερά είναι μόνο θεωρία και ότι στην πράξη δε μπορεί να βελτιώσει σε τίποτα τις ζωές των πολιτών. Αυτές τις δύο αυταπάτες ομολόγησε ο κ. Τσίπρας κατά την...
ομιλία του στη Βουλή.

Αυτές τις δύο διορθώσεις αυταπατών του προσπαθεί συστηματικά να μας επιβάλει. Ο κ. Τσίπρας δηλώνει με κάθε του λέξη ότι κακώς πίστευε πως η Μέρκελ ήταν κατά των ελληνικών συμφερόντων, ενώ με κάθε του πράξη και υπογραφή προσπαθεί να μας πείσει ότι … η ρεαλιστική αριστερά της Εξουσίας μπορεί να είναι μόνο πούρος νεοφιλελευθερισμός.

Υπάρχει και μια τρίτη αυταπάτη.

Εκείνη των υποστηρικτών του ΣΥΡΙΖΑ που επιμένουν να τον θεωρούν αριστερό κόμμα.

Μνημονιακοί παλαιοπασόκοι αποδείχτηκαν, αλλά ποιος μπορεί να στερήσει από τον καθένα την αυταπάτη του πως είναι αριστερός; Είναι απάνθρωπο και φασιστικό. Πιο φασιστικό κι από το να κλείνεις τον εθνικό κήπο επειδή έτσι γουστάρεις.

Όμως εδώ ο Μητσοτάκης πιστεύει ότι είναι έξυπνος και διαθέτει χιούμορ. Κυρίως, πιστεύει ότι διαθέτει πολιτική σκέψη, οπότε στις αυταπάτες των απλών οπαδών θα κολλήσουμε; Η μόνη αλήθεια που μας απέμεινε είναι ότι πάμε ντουγρού στον αγύριστο και μάλιστα με χαρές και τραγούδια μέσα στο λεωφορείο του Εφιάλτη μας.

Είχε ενδιαφέρον η συζήτηση στη Βουλή για το ασφαλιστικό. Υπήρξαν πολλές καλές στιγμές. Η καλύτερη, ότι Τσίπρας, Μητσοτάκης, Θεοδωράκης και Λοβέρδος δεν είχαν κάποιο σοβαρό λόγο να διαφωνήσουν. Ήταν αυτή τους η αμηχανία στη συμφωνία επί όλων των βασικών θεμάτων που έφερε τον εκνευρισμό της ανάγκης για διαφοροποίηση στα ελάχιστα και τις λεπτομέρειες.

Και το ΚΚΕ;

Ήταν όμως και ο Παφίλης που πάντα απολαμβάνω να τον ακούω, καθώς τον θεωρώ έναν από τους καλύτερους κοινοβουλευτικούς. Ρώτησε λοιπόν ο κ. Παφίλης την κυβέρνηση ειρωνευόμενος τον ασφαλιστικό παράδεισο που μας πουλάει: «Και ο λαός στα κάγκελα. Όλοι, εργάτες… μα καλά όλοι αυτοί ηλίθιοι είναι; Δεν ξέρουν το συμφέρον τους; Δεν θα ‘πρεπε να σας χειροκροτούν, αν πιστεύανε αυτά που λέτε;».

Συμφωνώ απόλυτα. Όλοι, οι εργάτες, ο λαός δεν είναι ηλίθιοι. Στη συνέχεια, όμως, ο κ. Παφίλης ένιωσε την ανάγκη να αναφερθεί και στον σοβιετικό παράδεισο λέγοντας: «Αλλά, κυρίως, πότε διαμορφώθηκε η κοινωνική ασφάλιση σε ολόκληρη την ανθρωπότητα; Διαμορφώθηκε μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση. Τότε άρχισαν οι καπιταλιστές να κάνουνε πίσω. Γιατί το 1920 στη Σοβιετική Ένωση υπήρχε καθολική κοινωνική ασφάλιση, Δημόσια δωρεάν Υγεία, Παιδεία, Πολιτισμός, Αθλητισμός. Το 1920! Σύνταξη στα 60 για τους άντρες και στα 55 για τις γυναίκες».

Όλοι αυτοί ηλίθιοι ήταν;

Και θα ήθελα να ρωτήσω τον κ. Παφίλη, μα καλά όλοι αυτοί οι σοβιετικοί, οι ανατολικογερμανοί που το 1989  πανηγύριζαν για την πτώση του κομμουνισμού, όλοι αυτοί ηλίθιοι ήταν; Δεν ήξεραν το συμφέρον τους; Δεν θα ‘πρεπε να χειροκροτούν την KGB, αν πιστεύανε αυτά που έλεγε;

Δεν έχει μόνο δύο όψεις

Το νόμισμα της αυταπάτης δεν έχει μόνο δύο όψεις. Έχει καμιά δεκαριά κι ο καθένας βλέπει την όψη που τον βολεύει, όπως τον συμφέρει κι όπως την έχει φτιάξει στο μυαλό του. Σε αυτές τις αυταπάτες βολευόμαστε. Και τις αλλάζουμε ανάλογα με τα συμφέροντα των καιρών ή και της στιγμής.

Αυταπατόμαστε ότι οι εκλογές είναι λύση, ότι ο καπιταλισμός μπορεί να έχει ανθρώπινο πρόσωπο, ότι μπορούμε να είμαστε μνημονιακοί αριστεροί, ότι οι χρυσαυγίτες είναι κανονικοί άνθρωποι, ότι λύσεις μπορούν να προκύψουν μέσω συζητήσεων στη Βουλή, ότι υπάρχει περίπτωση ρήξης με τη διαπλοκή από τις υπάρχουσες πολιτικές δυνάμεις, ότι στην Ευρώπη υπάρχει δημοκρατία και ό,τι άλλο μας γουστάρει.

Η αυταπάτη!

Για τους εξουσιαστές, η αυταπάτη είναι η άλλη λέξη για το ψέμα και την εξαπάτηση. Για τους εξουσιαζόμενους, η αυταπάτη είναι ένα βάλσαμο για τις ενοχές της υποταγής και της απραξίας τους. Έτσι ήταν πάντα κι έτσι δείχνει να μένει.