«Ένας
ψηφοφόρος που πιστεύει στην ελευθερία, που πιστεύει στις αξιακές αρχές ενός
φιλελεύθερου κόμματος ΔΕΝ εξαπατάται, ΔΕΝ παρασύρεται και ΔΕΝ προβατοποιείται
από τους νωπούς κομματικούς “γιέσμεν”, που λατρεύουν την οικογενειοκρατία, τους
πορφυρογέννητους και το παλιό»
γράφει ο Γεώργιος Νικόλαος Παππάς
Νερώνω το κρασί μου, το ξανανερώνω, άντε να ρίξω άλλο λίγο νερό, τελικά θα πρέπει μάλλον να συμβιβαστώ με την ιδέα ότι δεν θα πιω κρασί. Αν η ιδεολογία είναι όλη για το πόπολο, όμως για την οικογενειοκρατική ελίτ είναι απλώς ψιλά γράμματα, άπαντες στο κόμμα αυτό δουλευόσαστε μεταξύ σας.
Και να μας διαβάζουν στην Πειραιώς, αποκλείεται να ζυγίσουν και να συγκεράσουν τις διαφορετικές
απόψεις και στο τέλος να υπάρξει η... μαγική κεντροδεξιά ισορροπία που θα φέρει
και το επιθυμητό εκλογικό αποτέλεσμα.
Την εκλογή δηλαδή, η οποία...θα βοηθήσει την πόλη να στείλει στα πολιτικά Τάρταρα τους άλλους και όχι το πρόσκαιρο τοπικό –και όχι μόνο- κομματικό τσούρμο που βάζοντας αυτογκόλ, τσάκισε την αξιοπιστία του.
Στον κυκεώνα μιας
αντιπαράθεσης οφελιμιστικού περιεχομένου, οι “άκριτοι γιέσμεν”, δηλαδή οι φερόμενοι
ως κομματικά πρόβατα, αμφισβητούν το parking της κεντρικής πλατείας, την Κενάν
Μεσαρέ, το Grand Sarai,
τους πεζόδρομους, την παραλίμνια ανάπλαση κλπ. Και ως επαμφοτερίζοντες -νυν πάλι- κομματικοί, βγάζουν νωπή πολιτική χολή σε καταξιωμένες πολιτικές τοπικής
διακυβέρνησης, σαν να είναι μέρος του ΣΥΡΙΖΑ. Και βέβαια χειρότερη πολιτική χολή από εκείνη, που προ
ολίγων μόλις ετών, έβγαζαν κατά της τωρινής τους πολιτικής στέγης στην οποία
είναι άρτι επαναφιχθέντες. Πολιτική μομφή που δικαίως προσάπτεται στους
συγκεκριμένους πολιτικώς παλινδρομούντες “γιέσμεν”, στους άβουλους “μάλιστα, διατάξατε”…
Εσωτερική ιδεολογική
αλληλοεξόντωση. Χωρίς εμβάθυνση και χωρίς επιχειρήματα. Ένας ψηφοφόρος της Νέας
Δημοκρατίας, που υποστηρίζει την ελευθερία, που πιστεύει στην κοινωνική
δικαιοσύνη και την κάνει πράξη ζωής του, στον κοινωνικό μετασχηματισμό, μέσα
από μια βαθύτερη παιδευτική κοινωνική συνύπαρξη, είναι πατριώτης,
οικογενειάρχης και πιστεύει στην Ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, που δίνει έμφαση στην
ανάπτυξη μέσω της ιδιωτικής οικονομίας και αποβλέπει στον περιορισμό του
υδροκέφαλου κράτους. Που δίνει έμφαση στην ατομικότητα και στην αξιοκρατία, στις ιδέες, στα ιδανικά και στα οράματα. Αυτοί είναι οι κεντροδεξιοί, οι φιλελεύθεροι.
Ένας ψηφοφόρος που
πιστεύει στην ελευθερία, που πιστεύει στις αξιακές αρχές ενός φιλελεύθερου
κόμματος ΔΕΝ εξαπατάται, ΔΕΝ παρασύρεται και ΔΕΝ προβατοποιείται από τους
νωπούς κομματικούς “γιέσμεν”, που λατρεύουν την οικογενειοκρατία, τους
πορφυρογέννητους και το παλιό.
Αυτή είναι η πρώτη
επιλογή και θέλει ήθος και προσπάθεια για να μπορείς να αντισταθείς στις
σειρήνες μιας ανύπαρκτης αξίας, που προοιωνίζει την υφέρπουσα παρακμή.
Ο αντίποδας είναι ο αριστερός Αρμαγεδδώνας. Κρυμμένα
μυστικά, μισαλλοδοξία, ελαχιστοποίηση ηθικών ερεισμάτων, πολιτικός τυχοδιωκτισμός
και συχνά χαφιεδισμός.
Αυτή είναι η δεύτερη
επιλογή της προσομοιάζουσας με αριστερή παραφροσύνη, που σε παρασύρει στην
αδράνεια και στην φαντασιακή ευημερία ενός κόσμου που δεν μπορεί να υπάρξει. Σε
μια οικογενειοκρατία πολιτικής παρακμής, σε ένα “παλιό” κυνηγημένο από τις
πράξεις του και τα φαντάσματά του.
Η διαφορά είναι
αισθητή. Η παραπληροφόρηση όμως είναι τέτοια που χωρίς σκεπτόμενο ψηφοφόρο δεν
υπάρχει λογική στην ψήφο, που μπορεί να είναι τυχοδιωκτική. Δεν υπάρχουν λοιπόν
κυρίαρχες ιδεολογικές αναζητήσεις στους ψηφοφόρους, που τους εγκλωβίζει η
καθημερινότητα σε μια ζωή χωρίς προοπτική.
Ο λαός αρέσκεται
να του χαϊδεύουν το υπογάστριο και να του υπόσχονται παραδείσους. Και ας ζει
καθημερινά τον εφιάλτη της επιβίωσης, που υποβαθμίζει κάθε αξιακή μορφή της
μίζερης ζωής του. Το χάϊδεμα των αυτιών του είναι η πολιτική που τον
προσεταιρίζει. Η ψήφος του δεν είναι προϊόν πολιτικής λογικής. Είναι αποτέλεσμα
ψυχολογικού του επηρεασμού και τυχοδιωκτικού καιροσκοπισμού. Αυτό κανένα κόμμα
δεν μπορεί να το εντάξει σε ένα πρόγραμμα ώστε και να τους προσελκύσει να το
ψηφίσουν.
Γιατί το κομμάτι αυτό
του λαού μας είναι κινούμενος άμμος και δεν αυτοπροσδιορίζεται ούτε καθορίζεται
το ίδιο. Εκεί αποβλέπουν τα λαϊκιστικά κόμματα. Στην ιδεολογική σύγχυση των
ψηφοφόρων για να υφαρπάξουν την ψήφο τους.
Ας βάλουμε στη γωνία
όσους δεν απέκτησαν ποτέ κοινωνική και πολιτική συνείδηση, αλλά μόνο αποβλέπουν
μέσω της πολιτικής, στον άκοπο ιδιοτελή ωφελισμό τους. Έτσι όμως καταρρίπτονται
όλα τα κάστρα των ιδεολογικών προγραμμάτων των κομμάτων. Και όπου υπάρχει
κινούμενη άμμος με επαμφοτερίζουσες αποκλίσεις και αδιόρατες και μη προβλέψιμες
τάσεις κάθε αποτέλεσμα είναι πιθανό.
Γρηγορείτε. Ο “εχθρός”
είναι προ των πυλών…
Γεώργιος Νικόλαος Παππάς
