Λαχανοντολμάδες με γλυκό καρπούζι ή «ξέρεις ποιος είμαι εγώ ρε;»
του
Γιώργου Νικόλαου Παππά
Σε πλήρη ρήξη με τον ευρύτερο πολιτικό του χώρο της κεντροδεξιάς,
όπως αυτός εκφράζεται από την Νέα Δημοκρατία και τον Κυριάκο Μητσοτάκη, οδήγησε
το Σπύρο Ριζόπουλο η σημαντική αποτυχία του στις πρόσφατες περιφερειακές εκλογές.
Φανερά πικραμένος που κατατάχθηκε 3ος με τα ποσοστά του να είναι τα μισά και λιγότερο ακόμη από τα προσδοκώμενα, δείχνει να “βαράει μύγες στον αέρα” και προσπαθώντας να φανεί “σημαντικός”, αρθρογραφεί στο προσωπικό του site φανερά αντιΜητσοτακικά, ίσως βγάζοντας έτσι ένα κρυμμένο γινάτι με ένα άρθρο που χαρακτηριστικά είπε ένας φίλος μου, είναι «τουριστικό».
Φανερά πικραμένος που κατατάχθηκε 3ος με τα ποσοστά του να είναι τα μισά και λιγότερο ακόμη από τα προσδοκώμενα, δείχνει να “βαράει μύγες στον αέρα” και προσπαθώντας να φανεί “σημαντικός”, αρθρογραφεί στο προσωπικό του site φανερά αντιΜητσοτακικά, ίσως βγάζοντας έτσι ένα κρυμμένο γινάτι με ένα άρθρο που χαρακτηριστικά είπε ένας φίλος μου, είναι «τουριστικό».
Μάλλον θεωρώντας ο Σπ. Ριζόπουλος ότι αποτελεί κάποιο
σπουδαίο “think tank”,
«στον καθρέφτη του κοιτιέται και από μόνος του αγαπιέται» λέει ο φίλος μου και έτσι με “υπερβολικό
αυτοθαυμασμό” ερμηνεύει υποκειμενικά
από Σαμαρά μέχρι Κώστα Καραμανλή και από τον πρέσβη Πάιατ...
των ΗΠΑ μέχρι τον Ερντογάν.
Με στυλ μάλιστα που θυμίζει πολύ τον νεοέλληνα που όταν του δίνει κλήση ο τροχονόμος τον... απειλεί «ξέρεις ποιος είμαι εγώ ρε;» ή «να δεις τι θα σου κάνω εγώ», σερβίρει με το άρθρο του… λαχανοντολμάδες με γλυκό καρπούζι. Με τρόπο που σε αρκετούς θυμίζει ότι συχνά η αναπλήρωση της χαμένης αυτοπεποίθησης αναγκάζει κάποιους να δημιουργήσουν στον εαυτό τους μια επίπλαστη εικόνα ισχύος και υπεροχής, ονομαζόμενη κόμπλεξ ανωτερότητας.
των ΗΠΑ μέχρι τον Ερντογάν.
Με στυλ μάλιστα που θυμίζει πολύ τον νεοέλληνα που όταν του δίνει κλήση ο τροχονόμος τον... απειλεί «ξέρεις ποιος είμαι εγώ ρε;» ή «να δεις τι θα σου κάνω εγώ», σερβίρει με το άρθρο του… λαχανοντολμάδες με γλυκό καρπούζι. Με τρόπο που σε αρκετούς θυμίζει ότι συχνά η αναπλήρωση της χαμένης αυτοπεποίθησης αναγκάζει κάποιους να δημιουργήσουν στον εαυτό τους μια επίπλαστη εικόνα ισχύος και υπεροχής, ονομαζόμενη κόμπλεξ ανωτερότητας.
Διαπιστώνει λοιπόν ο -ίσως σημαντικός- κύριος Ριζόπουλος ότι «αναδεικνύεται περίτρανα το έλλειμμα και η
γύμνια στρατηγικής στην εξωτερική μας πολιτική», ότι «το πρόβλημα του Κυριάκου Μητσοτάκη είναι εσωκομματικό», ότι «η πραγματικότητα, έχει αναγκάσει την
κυβέρνηση Μητσοτάκη να αναζητά τρόπο τουλάχιστον να σταθεί στο ύψος των δύο
πρώην πρωθυπουργών», ότι «είναι
προφανές ότι η εξωτερική πολιτική της κυβέρνησης έχει πρόβλημα στρατηγικής.
Πρόβλημα δομικό που δυστυχώς διαπλέκεται και με τα εσωκομματικά της ζητήματα»,
ότι «είναι κολοσσιαίο λάθος το γεγονός
ότι δεχθήκαμε να μπουν στο τραπέζι μια σειρά ζητήματα, όπως επεδίωκε η Τουρκία»,
ότι «θεωρώ άστοχη τη δήλωση του πρέσβη
των ΗΠΑ στην Αθήνα Τζέφρι Πάιατ, με αφορμή το MOU που συνυπέγραψε η Τουρκία»
κλπ, κλπ, κλπ
👉(Όλο το “παραπονιάρικο άρθρο που βγάζει γινάτι”, διαβάστε το με ΚΛΙΚ ΕΔΩ).
👉(Όλο το “παραπονιάρικο άρθρο που βγάζει γινάτι”, διαβάστε το με ΚΛΙΚ ΕΔΩ).
Δεν παραλείπει βέβαια να δείξει πόσο “σκασμένος” νοιώθει επειδή ο Κυριάκος Μητσοτάκης στη θέση του παραιτηθέντα εξωκοινοβουλευτικού Αντώνη Διαματάρη υφυπουργοποίησε τον βουλευτή Κώστα Βλάση, αντίθετα με όσα διέδωσε το site που είναι ο Παντελής (και εκτέθηκαν αναδημοσιεύοντας αφού πρώτα κάποιος “τους έπρηξε το συκώτι”), ο Κώστας και ο Πάνος...
Λες και υπήρχε περίπτωση επί Τραμπ ο Κυριάκος να τοποθετήσει στη θέση αυτή κάποιον της Ε΄ Εθνικής και μάλιστα ακραιφνή με τους Δημοκρατικούς…
ΑΣΧΕΤΟΝ ΗΘΙΚΟΝ ΔΙΔΑΓΜΑ: Αχ Ελλάδα μας, πώς να αντιμετωπίσεις το σύνδρομο του ξερόλα χωρίς να πάθεις εγκεφαλικό;;;
Η μάσκα του ξερόλα προσφέρει μια ψευδαίσθηση ασφάλειας, που όμως δεν εξυπηρετεί παρά μόνο επιφανειακά και προσωρινά. Στο βάθος βρίσκεται ένα πληγωμένο παιδί, ένας άνθρωπος διψασμένος για αποδοχή, ένας παραμελημένος άνθρωπος, με ανικανοποίητες τις βασικές πολιτικά συναισθηματικές του ανάγκες.
Γιώργος
Νικόλαος Παππάς
