Γράφει ο Βαγγέλης Ντάκουλας, οικονομολόγος
Ένα από τα θέματα που απασχόλησαν την επικαιρότητα τις
προηγούμενες ημέρες ήταν η διαγραφή του πρώην κυβερνητικού εκπρόσωπου Βαγγέλη
Αντώναρου.
Η πρώτη αντίσταση του φιλελεύθερου DNA μου ήταν να ενοχληθεί από τη
διαγραφή (όπως και κάθε λογής επιβολή), όμως στην συνέχεια όταν «κατάκατσε ο
κουρνιαχτός, σηκώθηκε η αντάρα, και ήρθε η ώρα να μετρηθεί κι η κλεφτουριά, να
μετρηθεί τ' ασκέρι», όπως λέει το δημοτικό άσμα, έκανα κάποιες δεύτερες
σκέψεις.
Σκέφτηκα την σημασία που έχει η ύπαρξη ορίων. Και ενώ
υπάρχει μεγάλη...
φιλοσοφική συζήτηση για το αν πρέπει να τηρούμε τα όρια ή αν η
μετακίνηση τους βοήθα στην εξέλιξη όλοι πιστεύω θα συμφωνήσουμε με τη φράση του
John Stuart Mill «Η ελευθερία ενός ατόμου πρέπει να φτάνει ως το σημείο που δεν
παραβιάζει την ελευθερία των άλλων.» Η ύπαρξη ορίων μας κάνει να έχουμε αυτοπειθαρχία
και διευκολύνει τις κοινωνικές σχέσεις και τη συνύπαρξη μας στην κοινωνία. Η
απουσία ορίων μπορεί να μας οδηγήσει σε αναξιοπρεπείς διαδρομές .
Ειδικότερα όσο αφορά τώρα τις σχέσεις ενός κόμματος με ένα
άτομο τα πράγματα είναι ακόμα πιο δύσκολα. Πολλές φόρες όλοι μας έχουμε
αντιδράσει με την υπερβολική χρήση της «Κομματικής Πειθαρχίας», η οποία
αντίκειται στην δημοκρατική ελευθέρια σκέψης, έκφρασης, και δράσης.
Όμως στην
κοινωνία, σε ένα οργανισμό, ακόμα και σε ένα κόμμα πρέπει να προσπαθείς να
σέβεσαι και να διαφυλάττεις τους κανόνες με βάση τους οποίους έχει οργανωθεί,
καθώς και τους όρους ένταξης σου σε αυτόν,. Και αν με κάποιους δεν συμφωνείς
προσπαθείς με τον δέοντα τρόπο να τους αλλάξεις, αν και είναι σίγουρα πολύ
δύσκολο. Όμως κάποια στιγμή θα πρέπει όλοι να είναι ελεύθεροι να αναλάβουν την
ατομική τους ευθύνη γνωρίζοντας ότι η συλλογική μνήμη και η συλλογική ανάλυση-
διαπραγμάτευση ενός θέματος οδηγούν συνήθως σε πιο λογικές αποφάσεις.
Αν
συνεχίσουν να διαφωνούν, οι δρόμοι είναι δυο, ο πρώτος της παραμονής και του
αγώνα για αλλαγή σεβόμενος τους άλλους και ο δεύτερος της απομάκρυνσης (ή
καλύτερα της αποχώρησης εφόσον πρώτα απ΄ όλα σέβεσαι τον εαυτό σου) .
Σε μια περίοδο που η Νέα Δημοκρατία προσπαθεί να θεμελιώσει
έναν νέο αξιακό κώδικα που να ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις των καιρών, που
ενθαρρύνει τη δράση και την αξιοπρέπεια, τη στιγμή που προσπαθεί να εντάξει
στο κόμμα νέα άτομα και να εμπλουτίσει το πολιτικό της δυναμικό, πρέπει να μπει
ένα τέλος στην η καθημερινή καταβύθιση λόγω προσωπικών στρατηγικών.
Τελειώνοντας θα επισημάνω την σημασία του παραδείγματος στην
πολιτική. Δεν είναι δυνατόν να έχεις διαχρονικά απύλωτο στόμα και να απαιτείς
όλοι οι υπόλοιποι να είναι μουγκοί. Μ' όποιο δάσκαλο καθίσεις, τέτοια γράμματα
θα μάθεις...
πηγή: atpreveza
