του
Νίκου Βούστρου
Μη σας ξεγελάει το καλοκαίρι, η χαλαρή διάθεση, οι βόλτες
και οι φωτογραφίες όπου όλοι πασχίζουν να (απο)δείξουν πόσο καλά περνούν στις
παραλίες ή σε πόσα in νησιά πήγαν φέτος – και ας πήγαν με …εισιτήριο
κατάστρωμα!
Πέρα από όλη αυτή την …εικονική πραγματικότητα, τα στοιχεία
είναι κυριολεκτικά αδυσώπητα:
Συνολικά από επίσημα στοιχεία υπουργείων προκύπτει ότι το
70% όσων έχουν ενταχθεί σε δόσεις τις έχουν χάσει (κάτι περισσότερο από δύο
στους τρεις!). Ακριβώς το ίδιο συμβαίνει με όσους είχαν ενταχθεί στις 100
δόσεις, οι οποίοι...
τις χάνουν επειδή δεν μπορούν να τις πληρώσουν πια, σε
ποσοστό άνω του 50%, με διαρκώς αυξητική τάση.
Οι τζίροι συρρικνώνονται διαρκώς, όσοι ελάχιστοι έχουν
μείνει να έχουν κάποια κέρδη, τα ροκανίζει καθημερινά η εξωφρενική φορολογία και
η ακρίβεια. Το ίδιο βέβαια συμβαίνει και στους μισθωτούς: Οι διαδοχικές
μειώσεις έχουν πραγματικά εξανεμίσει το διαθέσιμο εισόδημα τους με αποτέλεσμα
τον περιορισμό στα απολύτως απαραίτητα.
Οι εξαγωγές βαίνουν διαρκώς μειούμενες. Η τεχνητή βελτίωση
στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών δεν εξηγείται από μια τάχα σταθεροποιούμενη
οικονομία, αλλά από τη δραματική μείωση των εισαγωγών, ως ακόμα μια συνέπεια
της ανέχειας των πολιτών.
Αν μιλήσουμε για τους ανέργους, θα δούμε ότι ουσιαστικά
καθημερινά αυξάνονται, αλλά με διάφορα στατιστικά τεχνάσματα (π.χ. δεν
μετρούνται οι εκπαιδευόμενοι σε προγράμματα εμπειρίας, κλπ) ή και λόγω αυτών
που μεταναστεύουν, εμφανίζονται να μειώνονται… Η πραγματικότητα είναι ότι
αυξάνονται διαρκώς. Και τούτο φαίνεται από τη μείωση του τζίρου των
επιχειρήσεων…
Τα δημόσια έσοδα πάνε κυριολεκτικά από το κακό στο
χειρότερο, με δισεκατομμύρια ανείσπρακτα να προστίθενται στη δεξαμενή των
“οφειλετών” του δημοσίου κάθε μήνα…
Η κρίση είναι εδώ, το οικονομικό πρόβλημα επιχειρήσεων,
ιδιωτών και ακόμη περισσότερο των δημόσιων ταμείων γιγαντώνεται αλλά για ένα
περίεργο λόγο, όλοι μοιάζουν να μη το βλέπουν!
Και καλά η κυβέρνηση, γι αυτούς όσο λιγότερο συζητάται η
οικονομική κατάσταση, τόσο το καλύτερο! Όσο λιγότερο επικεντρώνεται ο δημόσιος
διάλογος στα της οικονομίας, τόσο λιγότερο γίνεται ορατή αφενός η παταγώδης
αποτυχία της κυβερνητικής πολιτικής αλλά και διαρκής πολιτική εξαπάτηση των
ψηφοφόρων αφετέρου.
Η αντιπολίτευση, γιατί ακριβώς σιγεί; Τι περιμένει με την
τακτική του ώριμου φρούτου; Γιατί δεν αρθρώνει με τόλμη και παρρησία λόγο, όχι
εναντίωσης ή παραπολιτικής, αλλά λόγο ευθύνης και προοπτικής για το αύριο αυτής
της χώρας…
Και μη ξεχνάμε ότι κάποια πολύ δύσκολα θέματα είναι μπροστά
μας: Οι περιβόητες αλλαγές στα εργασιακά, οι “μεταρρυθμίσεις” (τι κακοποιημένη
έννοια πια!) στο δημόσιο και σειρά άλλων πραγμάτων, είναι όλα θεσμοθετημένα από
το προηγούμενο καλοκαίρι και …περιμένουν να εφαρμοστούν. Και φυσικά δεν
πρόκειται να υπάρξει καμία απολύτως διαπραγμάτευση. Ότι πουν οι δανειστές θα
γίνει – ότι άλλο θα είναι απλώς κακή προσπάθεια επικοινωνιακού χειρισμού.
Η αλήθεια βέβαια είναι ότι και οι πολίτες καθόλου μα καθόλου
δεν θέλουν να βλέπουν τα πραγματικά δεδομένα γύρω τους. Προτιμούν να “κρύβουν
το πρόβλημα κάτω από το χαλί”, να κοροϊδεύουν τον εαυτό τους πως όλα είναι
καλά, αρκούμενοι σε μια βόλτα στην παραλία της Κυριακής, ή στα δύο ποτά που θα
πιουν το βράδυ έξω…
Και αυτό είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος και το μεγαλύτερο
συνάμα πρόβλημα, όταν μάλιστα οι πολιτικοί ηγέτες της κοινωνίας αυτής είναι από
ανίκανοι έως παντελώς ακατάλληλοι!
Ζητείται …όραση λοιπόν, ώστε κάποτε να έρθει και
η ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο…
Ελπίδα αληθινή όμως, όχι σαν αυτή του ΣΥΡΙΖΑ που …ήρθε κι
έφυγε!
